Wanda Panfil – Mistrzyni maratonu

Wanda Panfil (ur. 26.01.1959) Najbardziej utytułowana zawodniczka w polskiej historii kobiecego maratonu. Mistrzyni świata z Tokio ‘91, dwukrotna olimpijka, zwyciężczyni najbardziej prestiżowych maratonów świata.

W 1987 roku po 10 latach kariery na bieżni zadebiutowała w maratonie. Drugie miejsce w Berlinie i obiecujący wynik 2:32:01 otworzyły jej bramy najbardziej lukratywnych maratonów świata i igrzysk olimpijskich w Seulu gdzie zajęła 22 miejsce. W roku poolimpijskim zajęła drugie miejsce w Londynie windując rekord Polski do poziomu 2:27:05. Ogromny przełom i ustalenie miejsca w ścisłej czołówce światowej nastąpiło w kolejnym sezonie. Panfil rozpoczęła go od zwycięskiego maratonu w japońskiej Nagoi (2:31:04). Półtora miesiąca później triumfowała w Londynie (2:26:31), a na początku listopada wygrała Maraton Nowojorski (2:30:45). Pomiędzy zwycięstwem londyńskim, a nowojorskim startowała z powodzeniem na stadionie. Zwyciężyła w Igrzyskach Dobrej Woli na dystansie 10000m (32:01.17) i zajęła 7 miejsce na mistrzostwach Europy w Splicie (32:06.01). Sukcesy w roku 1990 zyskały uznanie wśród kibiców. W Plebiscycie Przeglądu Sportowego została wybrana najpopularniejszym, polskim sportowcem.

W kwietniu ‘91 startem w najstarszym maratonie świata, Bostonie rozwiała wszelkie wątpliwości kto jest najlepszą maratonką świata. Odniosła zdecydowane, ponad dwuminutowe zwycięstwo mijając metę w doskonałym czasie 2:24:18. Zostawiła za plecami m.in. mistrzynię olimpijską z Los Angeles, Joan Benoit i aktualną wówczas rekordzistkę świata w maratonie Ingrid Kristiansen. Półtora miesiąca przed mistrzostwami świata ustanowiła w Oslo rekord Polski na 10000m, 31:53.83.

Niezwykle trudne warunki atmosferyczne na MŚ w Tokio były największym przeciwnikiem zawodników w konkurencjach wytrzymałościowych. Wanda Panfil była jednak przygotowana na każdy scenariusz. W wysokiej temperaturze i wilgotności ani na moment nie przestała kontrolować sytuacji i po raz kolejny tym razem już w walce o mistrzostwo świata udowodniła, że nie ma sobie równych. Zdobyła pierwszy żeński medal w historii polskich startów w mistrzostwach świata. W podsumowaniu roku 1991 po raz kolejny została najpopularniejszym sportowcem kraju wg czytelników „Przeglądu Sportowego”.

Rok później zajęła 6 miejsce w Bostonie i po raz drugi dostąpiła zaszczytu reprezentowania Polski na igrzyskach olimpijski. Kontuzja wykluczyła ją z walki o medal i zakończyła rywalizację na 22 pozycji. W kolejnych latach poświęciła się pracy trenerskiej w Meksyku, a pod koniec drugiego dziesięciolecia XXI wieku zgromadziła wokół siebie grupę biegaczy z Tomaszowa Mazowieckiego firmując ją swoim nazwiskiem.

W ciągu całej kariery sportowej 3-krotnie startowała w przełajowych mistrzostwach świata, 5-krotnie w Finale Pucharu Europy i zanotowała 16 występów w meczach międzypaństwowych. Ustanowiła 9 rekordów Polski na stadionie w biegach na 3000, 5000 i 10000m. Zdobyła 30 medali mistrzostw kraju (w tym 14 złotych) na stadionie i w hali, w biegach ulicznych i przełajowych

Rekordy życiowe:

800m – 2:04.62, Lage 1982

1000m – 2:44.0, Spała 1982

1500m – 4:13.94, Białystok 1987

3000m – 8:52.7, Bruksela 1990

5000m – 15:41.29, Grudziądz 1989

10000m – 31:53.82, Oslo 1991

Maraton – 2:24:18, Boston 1991